به نام او كه نامش ديباچه ي كلام است
هر سپه سالار كه سلطانش بُوٌد آييـــــــــنه دار
يا سكندر بايد او يا سر به دارروزگـــــــــــار
تا جوان بودم ، بُدَم يك وحشي و يك خونْبخوار
تو ببين قدرت ز دســـت كردگـــــــــــــــــــار
در طلوعش من شدم يك ســــــــــــــــر به دار
در ميان اين آفتـــاب زرنگــــــــــــــــــــــــار
پس چرا بر فهــــــم خـــــــــــود نفزودمـــــم؟
از ميـــــان درس اين آموزگـــــــــــــــــــــــار
تو كه اين را ديده اي از دست شيطان بوده آن
يا كه از بحـــر و ثنا ء و قدرت پروردگــــــار؟
حال،آنكه پشيماني ندارد سودي به حال و قرار
اين همان حرفي است كه بارها مي زدم آموزگار
من كه مــدهــــــــوشم چـــــــرا اين كرده ام؟!
راست گفت يزدان من ، پروردگــار پروردگــار
مي خوام كه نفرينت كنم !
مي خوام كه نفرين بكنم
اون قلب سنگي تو رو
به آدما نشون بده
خدا دو رنگي تو رو
مي خوام كه نفرينت كنم
به درد من دچار بشي
اسير دست بي وفا
رسواي روزگار بشي
دلم فقط تو رو مي خواست
تشنه ي حرفاي تو بود
حتي تو اين شهر شلوغ
هميشه همپاي تو بود
خودت كه بهتر مي دوني
هميشه مال تو بودم
فكر خودم كه نبودم
به فكر حال تو بودم
خط خطي كردي و سياه
تو دستي دستي دلمو
خدا دلت رو بشكنه
كه تو شكستي دلمو
خدا خودش خوب مي دونه
قصه ي بي وفاييتُ
يه روز سر خودت مياد
كه ببيني تنهاييت