عشق و جنون

             آن بهاری که ز ره می آید                        غم واندوه ز دل می زاید

                  آن شمیمی که مرا می خواند

                          داغ این سینه ی پر سینه ی پر درد مرا می داند

                              آن زمستان که زسر وا کردم

                                      همه ی عشق مرا محو نمود

                                             پس بهاران ،

                                                  به چه خرسندم من

                عشق کم کم ز دلم رخ بنمود           

                        نرم نرمک غمت از سینه برفت

                            وای تنها شده ام !

                                  من و این تنهایی

                                        چه به هم می آییم.